به جای گفتن:
دیوار موش دارد و موش گوش دارد، بگوییم:
خدا می شنود و
"فرشته ها در حال نوشتن هستند..."
والله سمیع علیم .
نسلی از ما متولد خواهد شد که به جای مراقبت مردم، "مراقبت خدا" را در نظر دارد!
قصه از جایی تلخ شد که در گوش یکدیگر با عصبانیت خواندیم:
*بچه را ول کردی به امان خدا !
*ماشین را ول کردی به امان خدا !
*خانه را ول کردی به امان خدا !
و اینطور شد که "امانِ خدا" شد: مظهر ناامنی!
ایکاش میدانستیم امن ترین جای عالم، امانِ خداست.
فالله خیر حافظا و هو ارحم الراحمین
